Mapping Stem Cell research Terra Incognita at Kos International health film festival

MAPPING STEM CELL RESEARCH: TERRA INCOGNITA
ΤΕΤΑΡΤΗ 2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 21.15
ΘΕΡΙΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΟΡΦΕΑΣ

I will get better tomorrow at Kos International Health Film festival

I WILL GET BETTER TOMORROW
ΣΑΒΒΑΤΟ 5 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 12.00
ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΟΡΦΕΑΣ

Health for Sale at Kos international Health film festival

HEALTH FOR SALE
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
11:35 ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΟΡΦΕΑΣ

Shining Stars at Kos International Film festival

SHINNING STARS

ΠΕΜΠΤΗ 3 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 23:25

ΘΕΡΙΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΟΡΦΕΑΣ

Το “Maϊταλ”, η πρώτη ταινία για την Maϊταλ, γυρίστηκε λίγο μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Κέντρο Ντίζενχοφ το 1996. Ο αδελφός της σκοτώνεται επιτόπου και εκείνη έχει υποστεί πολλαπλά τραύματα και ακρωτηριασμό ολόκληρου του ποδιού της. Περίπου ενάμισυ χρόνο μετά την επίθεση, η Mαϊτάλ παίρνει διαζύγιο. Μετά απο πολλά χρόνια που ζει μόνη της, αποφασίζει να ξεκινήσει εξωσωματικές τεχνικές γονιμοποίησης και να αποκτήσει παιδί ως ανύπαντρη μητέρα. Η φαρμακευτική αγωγή, οι πολλαπλές αναισθησίες, οι επεμβάσεις με κίνδυνο ζωής καταγράφονται στον φακό. Η σωματική εξάντληση είναι τεράστια. Η προσπάθεια που καταβάλει Mαϊταλ έχει πολύ περισσότερο να κάνει με όλα εκείνα που έχει απωθήσει ψυχικά μετά το επεισόδιο της επίθεσης. Η ταινία συνυφαίνει την ψυχή και το πνεύμα της Mαϊταλ, με το δύσκολο ταξίδι προς την πραγματοποίηση του ονείρου της για μητρότητα.
Maytal", the first film about Maytal, was filmed shortly after the terrorist attack at Dizengoff Center in 1996. Nine years later, I've resumed my documentation of Maytal at a point at which her life will once again undergo dramatic change. About a year and a half following the attack, Maytal separated from her husband. And after years on her own, she decides to commence fertility treatments and to have a child as a single mother. The treatments, the bouts of anesthesia, the operations under life-threatening conditions; all force Maytal, in a single moment, back to the past. The physical distress is enormous, but even more trying is coping emotionally not only with the present difficulty but also with what she has repressed since the attack.The film interlaces with Maytal's spirit, joining the complex journey down the road of realizing her dream.

Rachel is at Kos International Film festival

RACHEL IS…

ΠΕΜΠΤΗ 3 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 17:00
ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΟΡΦΕΑΣ
Σ’αυτό το ιδιαίτερο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, η Σαρλοτ Γκλυν επιστρέφει στο πατρικό της για να μας διηγηθεί την τελευταία σχολική χρονιά της αδερφής της Ραχηλ. H Ραχηλ είναι διανοητικά καθυστερημένη. Η ταινία της κινείται πέρα από την ασφάλεια του καθωσπρεπισμού και καταγραφει τις πιο ιδιαίτερες και αληθινές στιγμές της οικογενειακής της ζωής. Η Ραχήλ –μυστηριώδης, διασκεδαστική και δύστροπη– δυσκολεύει την μητέρα της καθημερινά, αφού την αναγκάζει να παίρνει διαρκώς σημαντικές αοπφάσεις για το μέλλον της κόρης της. Στην πορεία η Σαρλότ καταγράφει την ένταση μεταξύ γονιού-παιδιού, ενώ πασχίζει να συμφιλιωθεί με την αναπηρία της αδερφής της.

In her feature directorial debut, Charlotte Glynn moves home to chronicle her sister Rachel's last year in school. Rachel, her only sibling, is mentally retarded. The resulting film, RACHEL IS, moves past the safety of political correctness and into the most intimate and honest moments in their family's life. Rachel -- mysterious, funny, and difficult -- challenges her mother on a daily basis, forcing her to make tough choices about her daughter's future. Along the way Charlotte documents the tug of war between parent and child, while struggling to come to terms with her sister's disability.

Για πολύ καιρό, η Ραχήλ ήταν απλά η ενοχλητική, ενίοτε αστεία και πάντα ντροπιαστική, καθυστερημένη αδερφή μου. Μόνο όταν βρέθηκα στην κινηματογραφική σχολή, άρχισα πραγματικά να την αντιμετωπίζω σαν αυτόνομη προσωπικότητα. Σε ένα μάθημα ντοκυμαντέρ, είχα μια εργασία στην οποία έπρεπε να κινηματογραφήσω το πορτραίτο κάποιου. Το πρώτο μου θέμα –ένας ψαράς αστακών στο Μέιν– απέτυχε, κι έτσι αποφάσισα να κάνω την ταινία για την Ραχήλ αντ’ αυτού.

For a long time, Rachel was just my annoying, sometimes funny, always embarrassing, retarded sister. It wasn’t until I was in film school that I really started to think about her as an actual person. I was taking a documentary class and had an assignment to make a portrait. My first subject - a lobster fisherman in Maine - fell through, so I decided to make the film about Rachel instead.

Antoine at Kos International Health Film festival

Antoine, private eye, runs, drives, makes decisions, hosts a radio show; while maintaining many phone conversations at once. Within a two year period, he uses his mini-boom to discover and capture the sounds around him; co-creating the soundtrack for this film . From Vietnamese decent, he was born 100 days before term and he is now a successful student in a regular Montreal school. Antoine is five years old and he is blind.

In the dark, five-year-old Antoine Houang fumbles around to draw the blinds to let the morning light into his room. With a grand, “Eh, voillllàaaaaa!” he opens them to the bright daylight—which he senses, but cannot see. Antoine has been totally blind since shortly after his birth due to a prolonged lack of oxygen in his incubator (he was born 100 days too early). During this unfortunate episode, his retinas detached. In his “memoirs,” he tells us that he remembers some of this. The boy, clearly, vibrates on a high frequency of sense and emotion. Antoine’s producer, director and writer, Laura Bari, whose daughter Julietta is a school chum of Antoine, decided to partner with this precocious child. Together, they’ve created a kind of magical cinematic synesthesia, collaborating on a visual and aural landscape both real and imagined. With an extensive background in children’s media, Bari describes the genesis of the creative process for her first feature by saying that she was interested in exploring the relationship between the imagination and a child’s self-construction of personality, specifically seeking out the point of view of a child who cannot see the “real” world. Or as another classmate of his puts it, “Antoine is a seer that does not see.”

Bari and Antoine worked together for two years to carve out both real and imagined identities and we are invited into their sandbox to play, to come along on their adventures. Perhaps because Antoine, for the most part, takes in the world through his ears, his vocabulary and linguistic facility are astonishing (accompanied by a damn fine sense of humor); he seems to have a “photographic” aural memory, as well, able to mimic a professional radio announcer’s timbre and pacing. (You can take a listen to some of Antoine’s radio broadcasts here.)As the intrepid “Detective Dec” looking for the invisible “Madame Rouski,” a woman who has called him for help because she’s disappeared and her molecules are moving from one body of water to another as the seasons change, Antoine, armed with a mini-boom microphone and sound recorder and his trusty mobile (he can only communicate with Madame Rouski via voicemail messages) explores and searches for clues and hunts down sounds that will lead him to the missing woman. “To be a detective is to be able to hear and to say the things that I imagine,” he tells us.Bari and Antoine, along with sound editor and mixer Stéphane Bergeron and editor Sophie Farkas-Bolla, play with light, color and rhythm with unmitigated glee, accompanied by composer Ramachandra Borcar’s exquisite score, which swerves from wonderful Hardy-Boys-hot-on-the-trail mixes (when Antoine is behind the wheel of a sedan!) to an international mélange of sounds and melodies to reflect the rainbow coalition of cultures that reside in the city of Montréal, and in the classe de maternelle (kindergarten) de l’école Saint-Enfant-Jésus de Montréal where Antoine, despite his special needs, goes to school with sighted children.

When the roll call is recited in class one morning, it sounds like a meeting at the UN is about to convene. The music and Antoine’s singing become more than just alternate forms of narration; they are more innovative ways of expressing the uniqueness of the reflections of his inner perceptions and how they’re manifested in the physical world.With the collaboration and cooperation of Antoine’s teachers and family, Bari explores the rich inner life of a handicapped child. For it is not all fun and games, after all, and the film is finely nuanced with episodes illustrating Antoine’s isolation and frustration and the painful aspects of being different from your peers even though, outwardly, he is accepted on every level. The child obviously knows what he’s missing, and his anger and resentment do emerge in temper tantrums and fits of inconsolable sorrow that are all the more touching because of his innate intelligence and outward bravado.Bari also shows us a bit of Antoine’s home life—his young immigrant parents and extended family transplanted to Canada from Vietnam, straddling the traditions of their native culture and that of their adopted Western homeland. (Their karaoke sessions at holiday time will delight the indie film crowd to no end, I would imagine.)

There’s a very short scene that says it all: as Antoine exits the front door early one morning to go in search of Madame Rouski, telling his father he’s off “on another mission,” we just catch a glimpse of his dad, still in his bathrobe with rumpled hair and the morning paper, looking after his departing son with astonished bewilderment. But then he just shrugs his shoulders and gets on with his routine. It’s delightful.

/

Time to go at Kos International health Film Festival

H αντιμετώπιση ενός επικείμενου θανάτου έχει τελικά να κάνει με τον τρόπο ζωής....facing imminent death is in fact about living.
Το άσυλο Χόσπιτς Ρένβεγκ της Βιέννης, όπου γυρίστηκε η ταινία, λειτουργεί αποκλειστικά για να στεγάζει ασθενείς με περιπτώσεις ανίατου καρκίνου. Σκοπός του ιδρύματος είναι να διασφαλίσει την ποιότητα ζωής των ασθενών μέσω της κατάλληλης διαχείρισης του πόνου, της ανακούφισης από τα συμπτώματα και της ειδικής φροντίδας. Πέρα από τις ιατρικές παροχές, ο ξενώνας προσφέρει μια τρυφερή ατμόσφαιρα που δίνει την ευκαιρία αλλά και τον χρόνο στους ασθενείς, να ζήσουν ανθρώπινα και γαλήνια.
Η ταινία δίνει φωνή στους πρωταγωνιστές της και δείχνει πως, η αντιμετώπιση ενός επικείμενου θανάτου έχει τελικά να κάνει με τον τρόπο ζωής.

http://www.zeitzugehen.at/
The Vienna hospice CS Hospiz Rennweg, the location of the film, functions especially to accomodate incurable cancer patients of which six share their innermost thoughts during the last days, weeks of their lives. The aim is to support the patients’ life quality through appropriate pain management, soothing the symptoms and applying special care. Besides its medical facilities the hospice provides a loving atmosphere which gives the patients the chance and time to pass humanely and gracefully. "Time To Go" gives its protagonists a voice and shows that facing imminent death is in fact about living.

Η πρόθεσή μου με αυτό το ντοκιμαντέρ είναι να ψηφίσω υπέρ των ασύλων αναξιοπαθούντων, αφού θεωρώ πολύ σημαντικό το να προσφέρεται η καλύτερη δυνατή ποιότητα ζωής σε ασθενείς που πλησιάζουν στο τέλος. Αν μπορέσουμε να κατανοήσουμε τον θάνατο σαν μέρος της ζωής θα μπορέσουμε να τον δεχτούμε κιόλας ως τέτοιο, και ακόμα περισσότερο να τον αντιμετωπίσουμε ως μια κρίσιμη φάση της ανθρώπινης ηλικίας όπως είναι η παιδική ή η εφηβεία.

My intention with this film is to cast my vote for the hospice idea meaning that I find it important to provide the best possible quality of life to people that are terminally ill. If one is able to understand dying as part of life you will manage to accept it as such and that it needs to be considered a crucial phase of life like for example childhood and puberty.

A good death Ενας καλος θανατος at Kos International Health Film festival

A good death
Director: Janet Mc Giffin
Running time: 75 ’ - USA, 2008
Το Ένας Kαλός Θάνατος είναι ουσιαστικά ο μονόλογος μιας προϊστάμενης νοσοκόμας Ασύλου Ανιάτων. Σε ερμηνεία της καταξιωμένης ηθοποιού από το Σικάγο Αναμπέλ Αρμούρ, η νοσοκόμα περιγράφει το πώς φροντίζει για τις φυσικές, συναισθηματικές και ψυχολογικές ανάγκες των ασθενών της, όπως απαιτεί η δουλειά της σε έναν συνηθισμένο οργανισμό φιλοξενίας ανιάτων μιας μεγάλης Αμερικάνικης πόλης. Την ίδια στιγμή, παλεύει να κρατήσει την δική της ισορροπία στη ζωή – μια ισορροπία που χάνεται στην αστάθεια και σταθεροποιείται ξανά όταν εκείνη κοιτάζει μέσα της για να εξηγήσει τα ανεξήγητα. Πιο απλά, η νοσοκόμα περιγράφει πώς οδηγεί τον κάθε ασθενή στo «σύνορο» μεταξύ ζωής και θανάτου, εξηγώντας τι συμβαίνει στην πορεία, ανοίγοντας την καρδιά της για το πώς είναι να λες Αντίο και αμέσως μετά να οδηγείς τον επόμενο ασθενή στο ίδιο τελευταίο ταξίδι.http://www.agooddeathfilm.com/
“A Good Death”, is a monologue delivered by a Hospice Nurse Case Manager. Played by well-known Chicago actress Annabel Armour, the nurse describes how she cares for the physical, emotional, and psychological needs of her patients in her job at a typical hospice care organization in a large American city while struggling to hold onto her own balance in life—a balance that become precarious and then steadies again as she looks into herself to explain the unexplainable. In simple words, she tells how she guides each patient “to the border” while explaining what is happening along the way, opening her heart about how it feels to say goodbye and turn back to take another patient on the same last trip.
Το σενάριο για την ταινία Ένας Καλός Θάνατος προέκυψε από την εργασιακή εμπειρία σε έναν ιδιωτικό οργανισμό Φιλοξενίας Ανιάτων, σε μια μεγάλη πόλη των ΗΠΑ, αλλά και την ακόλουθη προσπάθεια περιγραφής του Αμερικάνικου συστήματος νοσηλείας εκτός νοσοκομείου, στους Ευρωπαίους. Έγινε σαφές ότι, παρ’ όλο που το Ευρωπαϊκό σύστημα υγείας ευνοεί την Εθνική δημόσια Υγεία ενώ το Αμερικάνικο υποστηρίζει το ιδιωτικό σύστημα, οι Αμερικανοί είναι αυτοί που έχουν κατορθώσει να έχουν ένα πραγματικά επιτυχημένο Εθνικό Σύστημα Υγείας για τους ασθενείς που διανύουν τους έξι τελευταίους μήνες της ζωής τους

Παρ’ όλα αυτά, η αντίδραση των Ευρωπαίων όταν άκουσαν πώς δουλεύει το Αμερικάνικο σύστημα - που είναι χαρακτηριστικά Αμερικάνικος συνδυασμός πραγματικότητας, πρακτικότητας και ενδιαφέροντος για την ευημερία των άλλων-
ήταν το σόκ και η δυσπιστία. Ειδικότερα, οι Ευρωπαίοι βρήκαν πολύ σκληρή την Αμερικάνικη μέθοδο καθορισμού του «τέλους της ζωής» και άκαρδο τον Αμερικάνικο τρόπο παρακολούθησης των «τελευταίων ημερών». Η ταινία γυρίστηκε για να γεφυρώσει αυτό το χάσμα κατανόησης.
The script for “A Good Death” arose from a work experience in a hospice organization in a large city in the US, and a subsequent attempt to describe the American hospice care system to Europeans. It became clear that although the European health care system favors National Health Care and the US favors a private system, it is the Americans who have achieved a truly successful National Health Care system for people in the last six months of their lives.
However, when hearing how the American system worked, European’s reactions to this characteristically American combination of pragmatism, practicality, and concern for the welfare of others was shock and disbelief. In particular, Europeans found the American method for determining “end of life” to be calloused, and the American way of keeping a sharp eye on the “bottom line” to be hardhearted. This film was made to bridge this gap of understanding

Forgetting Dad at Kos International Health Film Festival

if your father no longer remembers you, does he stop being your father? http://www.forgettingdad.com/

Μια εβδομάδα μετά από ένα φαινομενικά ανώδυνο ατύχημα, ένας 45χρονος άντρας παθαίνει ολική αμνησία. Βαφτίζοντας τον εαυτό του Νέο Ρίτσαρντ ξεκινάει μια καινούργια ζωή με καινούργια σύζυγο και μακριά από την οικογένειά του. Δεκαέξι χρόνια αργότερα, ο μεγαλύτερος γιος του επιστρέφει με μια κάμερα για να ανακαλύψει τον λόγο που η μνήμη του πατέρα του δεν επανήλθε ποτέ.

One week after a seemingly harmless car accident, a 45-year-old man suffers total amnesia. Christening himself the “New Richard,” he embarks upon a new life with a new wife far away from his family. Sixteen years later, his oldest son returns with a camera to investigate why his father’s memory never returned.

http://forgettingdad.wordpress.com/Δεν ήθελα το Forgetting Dad να είναι μια ακόμη άσκηση ενδοσκόπησης όπως οι περισσότερες προσωπικές ταινίες. Αναζητούσα μια πιο οικουμενική διάσταση. Τι σημαίνει η απώλεια στην ευρύτερη έννοια της; Σε τι μεταφράζεται η απώλεια ενός στενού συγγενή; Σήμερα γίνεται όλο και περισσότερος λόγος για το Αλτζχάιμερ και την άνοια και τυχαίνει να έχω αρκετούς φίλους με γονείς που πάσχουν από άνοια. Μπορεί η μνήμη τους να μην χάθηκε ξαφνικά –όπως συνέβη με τον πατέρα μου– αλλά σταδιακά εξασθενεί. Θα έρθει σύντομα η μέρα που αυτοί οι φίλοι μου θα αντικρίζουν τους γονείς τους κι εκείνοι δεν θα τους αναγνωρίζουν πια. Είναι ένα θέμα που σίγουρα θα μας απασχολήσει πολύ στο κοντινό μέλλον. Πώς θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε αυτού του είδους την απώλεια;

I didn’t want Forgetting Dad to be an exercise in navel gazing like so many personal films are. I was striving for a more universal level, something that would interest viewers outside my own family. What does the loss of a close family member mean? What is the significance of loss in its broadest sense? These days you hear more and more about Alzheimer's and dementia. I have several friends whose parents are suffering from these illnesses. They haven’t suddenly lost their memory like my father did, but it’s slowly fading away. One day these friends are going to be confronted with the fact that their parents no longer recognize them. This theme is going to become increasingly important in the near future as people live longer and longer due to advancements in health care.

But what is the value of a long life once memories have vanished?

How are we going to deal with the challenges widespread memory loss pose to future generations?

ABOUT »FORGETTING DAD«2008 - IDFA Special Jury Award:"In this documentary home movies show us an ordinary happy family in twentieth century America. However, not all is as it seems. The father in the movies is still alive but he does not remember anything. Or does he? Rick Minnich made a documentary about his own father, who says he lost his memory after a car accident but the doctors cannot find anything wrong with him and the members of the family are not convinced either. Memory loss might be an act of will.In the risky genre of the personal documentary Rick Minnich and Matthew Sweetwood managed to do everything right. The structure gives the film a beautiful sense of suspense. The notion of the possibility to escape from your own life permeates the film and makes the movie not only touching but also exhilarating." (statement of the Joris Ivens Competition jury) FBW, Germany:Rick Minnich tells the story of his father, who lost his memory at the age of forty-five and became an unapproachable stranger to his family, in a way that has all the excitement of a detective story. Minnich’s carefully crafted documentary impresses the viewer due to the very direct and personal insight it gives into the feelings of a family who are dealing with this traumatic situation in very different ways. It is above all Minnich’s love of craftsmanship that helps him make a film that goes beyond the private to attain universal significance. An eerie, impressive film that is deeply moving."
Reasons given by the FBW-Filmbewertungsstelle Wiesbaden [Wiesbaden film assessment centre] for giving the film its highest seal of approval (Prädikat Besonders Wertvoll”)

Hidden Heart ..A phenomenal story...at Kos Intl Health Film festival

Κρυμμένη Καρδιά Hidden Heart «A phenomenal story.»

Hidden Heart - 97' - Cristina Karrer & Werner Schweizer http://www.hidden-heart.com/ Δεκέμβριος 1967 –μια νύχτα που άλλαξε τον κόσμο. Η πρώτη ανθρώπινη καρδιά μεταμοσχεύεται με επιτυχία στο Κέιπ Τάουν της Ν. Αφρικής, μια χώρα στην οποία ο φυλετικός διαχωρισμός παγιώθηκε όσο πουθενά αλλού στον κόσμο. Ο καρδιοχειρουργός Μπάρναρντ έγινε μέσα σε μια νύχτα τόσο διάσημος όσο κανένας άλλος γιατρός στην ιστορία. Ωστόσο, ο Μπάρναρντ φαίνεται πως δεν είναι ο μόνος που υπογράφει αυτή την επιτυχία. Μετά-Απαρτχάιντ εποχή 2001: ξαφνικά ο διεθνής τύπος ισχυρίζεται πως ο κηπουρός Χάμιλτον Νάκι συμμετείχε εξίσου στην συγκλονιστική επέμβαση. Το Κρυμμένη Καρδιά είναι μια ταινία που μιλά για δύο άντρες, για την αίγλη, την αδικία και την εξέγερση.

Σκηνοθεσία: Cristina Karrer, Werner Schweizer Σενάριο: Cristina Karrer, Werner Schweizer Παραγωγή: Dschoint Ventschr & Lictblick Film Κάμερα: Michael Hammon Γραφικά: Fabian Reber, Martina Rieder Μουσική:Fire Life Production Μοντάζ: Patrica Wagner

December 1967 - a night that changed the world. The first human heart has been successfully transplanted in Cape Town, South Africa, a country where racial segregation was entrenched as nowhere else in the world. The heart surgeon Barnard shot overnight to fame as no other doctor before or thereafter. However, Barnard didn't write the success-story alone. Post-Apartheid 2001: International newspapers suddenly claim that Hamilton Naki, the gardener, was equally part of the sensational operation. Hidden Heart is a film about two men, glamour, injustice and uprising.

Μέχρι το τέλος του Απαρτχάιντ, κανένας δεν είχε αναφέρει ποτέ τον Χάμιλτον Νάκι. Μόνο μετά «ανακαλύφθηκε» και –όπως ακριβώς ο γιατρός Μπάρναρντ– έγινε αμέσως διάσημος.
Until the end of Apartheid, nobody ever talked about Hamilton Naki. Only afterwards he was ‘discovered’ and – just like Barnard - turned into a celebrity.

Christian Barnard from Cape Town didn’t write the great success-story of the first heart transplantation in 1967 alone. Hamilton Naki, a black man, was equally part of the sensational operation. «Hidden Heart» tells the story of two men, glamour, injustice and uprising. On 3 December 2007, it will have been 40 years since the first transplant of a human heart was performed in South Africa. This transplant operation triggered a media response like few other events in the 20th century. Christian Barnard, the lead surgeon, became an internationally celebrated star overnight. A gifted self-promoter, charming and eloquent, he managed to maintain his star status until his death. He found himself welcomed into the circles of the rich and powerful in the entertainment industry, the business world as well as politics. In the photographs showing the team following the heart transplant, the faces in the picture are all white. No mention is made of the black employees, who conducted the earlier experiments on dog hearts in the animal research lab. Experiments which were of essential importance to the eventual success of the human transplant. While they were not present in the operating theatre, it was their work that laid the foundations for the transplant. One of them was Hamilton Naki. Up until the end of Apartheid 1994, Barnard was able to bask in the glory alone. Yet in the new democratic South Africa, the traumatic past was reopened from various sides and prominent events and achievements came under renewed scrutiny. Suddenly the name Hamilton Naki popped up in connection with the operation. National and international media latched onto the story of Naki, who fit the bill perfectly as an example of an unsung hero. Naki, moreover, gave us an entirely new version of the historic transplant operation. He claimed to have been present in the operating theatre. Barnard had allowed this, Naki explained, under the condition that he not tell a soul. Like Barnard, Naki suddenly found himself besieged by journalists, accompanied by glory and fame that likewise came out of the blue. In recognition of this contribution and for his role leading up to the first heart transplant, the University of Cape Town conferred an honorary degree on Naki, the first time in its history it had ever done so for someone without an academic background. Thabo Mbeki awarded him the most important national order. «Hidden Heart» will combine their career paths in the respective political context. The goal is not to assert that Naki could have been a Barnard were it not for Apartheid. Yet the goal is to work out undeniable parallels in the character of the two men, to show the possibilities for professional development within the political system and the way they each dealt with it and what they made of it. And finally, the film will attempt to show how history can be rewritten when a system seemingly cemented in place for eternity, falls apart. The story of the two men not only recounts the heart transplant in a new light but also shows how determination and discipline – characteristics possessed by both men – can move mountains. The mountain moved by Barnard went down in the history books but this does not make Naki’s achievements any less – when recounted in the political context of the time. «Heart of Gold» knows no taboos, neither in its treatment of Naki nor of Barnard. The two are to be examined critically yet fairly through a multifaceted kaleidoscope of testimonials from carefully chosen witnesses from the period.

Cineman.ch «A parable about light and darkness, fame and modesty, publicity greed and glamour, luck and injustice.»
NZZ «The film cleverly portrays that there is not only one truth and in so doing sheds light on the devastation caused by Apartheid.»
Tages-Anzeiger «A phenomenal story.»
Der Bund «Blending the histories of Apartheid and Medicine through the biographies of Barnard and Naki is gripping.»
Berner Zeitung «The film reconstructs, with culminating crime-drama elements- an unsolved mystery of modern surgery. Despite, or precisely because, the film leaves questions and contradictions open, the viewers’ heart ends up beating faster.»

Voices from El-Sayed at Kos Intl.Health Film festival

Φωνές από το Ελ-Σαγιέντ Voices from El-Sayed
Director: Oded Adomi Leshem
Running time: 75 ’ - Israel , 2008 Στην έρημο Israeli Negev (Ισραηλινός Νότος) βρίσκεται το χωριό Βεδουίνων, Ελ-Σαγιέντ. Το Ελ-Σαγιέντ έρχεται παγκοσμίως πρώτο σε ποσοστό ανθρώπων με κώφωση. Εκει η κώφωση δεν θεωρείται αναπηρία. Στο πέρασμα των γενεών, μια μοναδική νοηματική γλώσσα αναπτύχθηκε και καθιερώθηκε ως λαϊκή καθομιλουμένη αυτής της σπάνιας κοινωνίας που αποδέχεται την κώφωση σαν κάτι τόσο φυσικό όσο και η ίδια η ζωή. Η γαλήνη του χωριού διαταράσσεται όταν ο Salim αποφασίζει να αλλάξει την μοίρα του κωφού γιού του, με την Επέμβαση Μεταμόσχευσης Κοχλία.



In the picturesque Israeli Negev desert lays the Bedouin village ofEl-Sayed. It has the largest percentage of deaf people in the world. Still, no hearing aids can be seen because in El-Sayed deafness is not a handicap. Through the generations a unique sign language has evolved making it the most popular language in this rare society that accepts deafness as natural as life itself. The village's tranquility is interrupted by Salim's decision to change his deaf son’s fate and make him a hearing person using the Cochlear Implant Operation.

Από την πρώτη στιγμή που συνάντησα τους Βεδουίνους του Ελ-Σαγιέντ, περίπου πριν από 2 χρόνια, μαγεύτηκα από την ιδιαίτερη στάση τους στην κοινότητα των κωφών. Οι κουφοί άνθρωποι του χωριού, νέοι και γέροι, είναι πλήρως ενταγμένοι στην κοινωνική ζωή του Ελ-Σαγιέντ. Η ενσωμάτωσή τους είναι φυσική και αληθινή.
Η ανθρώπινη συμπεριφορά τους απέναντι στους ανάπηρους με έκανε να αναρωτηθώ για τη συγκατάβαση με την οποία αντίστοιχες περιπτώσεις αντιμετωπίζονται στον δικό μας «προηγμένο» κόσμο. Έμεινα αρκετές μέρες και νύχτες στο χωριό, για να καταφέρω να συλλάβω τις λεπτές ιδιαιτερότητες στην καθημερινότητα των κουφών Βεδουίνων. Ανέπτυξα μια σχέση οικειότητας με αυτούς τους καταπληκτικούς ανθρώπους μαθαίνοντας κι εγώ σιγά σιγά την Νοηματική. Κατέγραψα πολλές ώρες αυτής της μοναδικής Νοηματικής γλώσσας του Ελ-Σαγιέντ όπου οι εκφράσεις στα χέρια και στο πρόσωπο, τα λένε όλα.

From the first moment I met the El-Sayed Bedouins over two years ago I was drawn to them, impressed by them and their special attitude to their deaf community. The deaf people of the village, young and old, are fully integrated in El-Sayed's community life. The integration is natural and fake-less.Their humane attitude toward the handicapped made me wonder of the patronizing way disadvantaged people are treated in our "advanced" world.
I have stayed in the village for many days and nights in order to capture the nuances of day-to-day life of the deaf Bedouins. I have formed an intimate relationship with these marvelous people, learning Sign Language as I went along. I have captured many hours of El-Sayed's unique Sign Language where gestures and facial expressions say it all.

Naked Truth a film and an exhibition at Kos International Health Film festival

Psoriasis: The Naked Truth is pan-European educational programme to raise awareness of the physical and emotional impact of psoriasis. The centrepiece of Psoriasis: The Naked Truth programme is a photo exhibit that captures the experience of living with psoriasis through photography and personal stories.

Αυτό είναι το ταξίδι 19 ανθρώπων που έχουν διαγνωσθεί με ψωρίαση, μια χρόνιαπάθηση που χαρακτηρίζεται από κόκκινες, λεπιδώδεις βλάβες στο δέρμα. Συγκεντρώθηκαν από όλο τον κόσμο για να πάρουν μέρος στη φωτογράφηση Ψωρίαση: Η Γυμνή Αλήθεια, να ξεγυμνώσουν το δέρμα τους και να μοιραστούν τις ιστορίες τους. Το αποτέλεσμα είναι μια συγκλονιστική συλλογή φωτογραφιών και προσωπικών μαρτυριών που αποκαλύπτει την πραγματικότητα του να ζεις με μια ασθένεια που διεισδύει πολύ πιο βαθιά από το δέρμα.
The Exhibition“A photographer’s challenge is to pull a person out of their skin and to show what’s really inside.” Ralf Tooten, Photographer People with psoriasis are often judged by their skin. It can make living with the disease embarrassing, isolating and even devastating.19 brave people with psoriasis came from around the world with a common goal – for people to see them beyond their skin. They wanted to tell the truth, the Naked Truth, about what it’s like to live with psoriasis.Each person dared to bare their skin and to expose themselves to Ralf Tooten’s watchful camera lens. The result is Psoriasis: The Naked Truth, a series of intimate and inspiring portraits that reveal the challenges and triumphs of living with psoriasis.

About Ralf Tooten
Ralf Tooten, a widely acclaimed photographer lives and works in Hamburg and Bangkok. Trained as an architectural photographer, Ralf realised that he was “fascinated by the aesthetics of visual encounters and the personal radiance of human beings” and gravitated towards portrait photography.
Ralf takes on a range of assignments ranging from corporate to the artistic. From 1998 to 2002, Ralf produced "Eyes of Wisdom", a critically acclaimed portrait series of spiritual leaders from around the globe and in 2008 he published "A.W.C.", an impressive serial of faces of the Asian worker. Ralf also takes on assignments including annual reports, CD covers, and portraits for various magazines and periodicals.
He has received several awards for his photography including the Fifth Polaroid Fine Arts Award in London, UK in 1996 and the distinguished Hasselblad Master Award in Goteborg, Sweden in 2003.

Ο Ralf Tooten είναι ένα διεθνώς αναγνωρισμένος φωτογράφος που ζει και εργάζεται στη Γερμανία και την Ταϊλάνδη. Έχοντας σπουδάσει αρχιτεκτονική φωτογραφία. ο Ralf συνειδητοποίησε ότι τον συνάρπαζε «η αισθητική των οπτικών συναντήσεων και η προσωπική ακτινοβολία των ανθρώπων» και αφοσίωθηκε στην φωτογραφία πορτρέτων. Από το 1998 έως το 2002 ο Ralf Tooten δημιούργησε μια συλλογή πορτρέτων πνευματικών ηγετών, που ονομάστηκε «Βλέμματα σοφίας» και έτυχε ευρείας αναγνώρισης από τους κριτικούς παγκοσμίως. Το 2008 δημοσίευσε την συλλογή «A.W.C.» μια εντυπωσιακή σειρά πορτρέτων Ασιατών εργατών. Ο Ralf δέχεται εργάζεται επίσης και με εταιρίες, αναλαμβάνοντας τη δημιουργία ετήσιων εκθέσεων, εξωφύλλων CD, καθώς και τη δημιουργία πορτρέτων για διάφορες εφημερίδες και περιοδικά. Έχει λάβει πολλά βραβεία για τις φωτογραφίες του, συμπεριλαμβανομένου του 5ου Βραβείου Καλών Τεχνών της Polaroid, το 1996 στην Αγγλία, καθώς και το διακεκριμένο Βραβείο Hasselblad Masters στη Σουηδία το 2003.

watch Behind the scenes http://www.psoriasisthenakedtruth.com/bts.aspx

A short documentary was filmed to capture “behind the scenes” footage of the photo shoot and to follow the stories of four of the participants during their experience. Please click on the video or choose a chapter below to view the documentary and delve deeper into the “Naked Truth” of psoriasis.The documentary was produced by Mandrake Films.

the film and the exhibition are sponsored by Wyeth

Under our skin at Kos International Health Film festival

Σε μια δραματική ιστορία με μικρόβια, φάρμακα και χρήματα, αυτή η διαφωτιστική ταινία, διερευνά την αποσιωπημένη υπόθεση της νόσου Λάιμ (Σπειροχαίτη Μπορέλια) μια αναπτυσσόμενη επιδημία μεγαλύτερη από το Έιτζ. Κάθε χρόνο χιλιάδες ασθενείς γυρίζουν από τον γιατρό τους με λάθος ή και καθόλου διάγνωση, αφού τα συμπτώματά τους δείχνουν να υπάρχουν μόνο στην φαντασία τους. Μέσα από τις ιστορίες ασθενών και γιατρών που παλεύουν για την ζωή και για τα προς το ζην, η ταινία εστιάζει στην απαράδεκτη εικόνα του Δημοσίου Συστήματος Υγείας και την ανικανότητα αυτού να αντιμετωπίσει την σιωπηρή απειλή που κρύβεται Κάτω απ’ το Δέρμα μας.

A dramatic tale of microbes, medicine and money, this eye-opening film investigates the untold story of Lyme disease (borreliosis), an emerging epidemic larger than AIDS. Each year thousands go undiagnosed or misdiagnosed, told that their symptoms are "all in their head”. Following the stories of patients and physicians as they battle for their lives and livelihoods, the film brings into focus a haunting picture of our health care system and its inability to cope with a silent terror under our skin.

Η νόσος Λάιμ (Σπειροχαίτη Μπορέλια) είναι ενδεχομένως η γρηγορότερα μεταδιδόμενη μολυσματική ασθένεια στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον υπόλοιπο κόσμο, ξεπερνώντας τους ιούς AIDS και West Nile. Χιλιάδες ασθενείς μένουν με τη διάγνωση ότι τα συμπτώματα που περιγράφουν είναι “της φαντασίας τους” ή αποτελέσματα υπερβολικού στρες, μελαγχολίας, ή απλά “αγνώστου αιτιολογίας”. Συνεχίζουν να ζουν με μια χρόνια εξαντλητική ασθένεια. Χωρίς ιατρική θεραπεία, μερικοί πεθαίνουν και άλλοι αυτοκτονούν. Οι περισσότεροι μπαίνουν σε έναν κυκεώνα γιατρών και διαγνώσεων, με ελάχιστες απαντήσεις και συχνά καμία ασφαλιστική κάλυψη. Η ταινία θα μας αποκαλύψει τον κίνδυνο που καραδοκεί κάτω από το δέρμα μας και τόσο καιρό αψηφούσαμε. Η ενημέρωση θα σώσει –κυριολεκτικά– ζωές!


Lyme disease (borreliosis) may be the fastest growing infectious disease in the United States and abroad, dwarfing AIDS and West Nile Virus combined. Thousands of patients are told that their symptoms are “in their head” or a result of stress, depression, or “unknown etiology.” They live with chronic, debilitating illness. Left untreated, some die and others take their own lives. Most go through a ceaseless maze of doctors and diagnoses, with few answers and often no insurance coverage. Our film will open eyes to a danger under our skin that has gone far too long ignored. Awareness literally will save lives!

Hey! Don’t forget the Cumin Ε! Μην ξεχάσεις το Κύμινο and a Special Concert at Kos Intl. Health Film Festival

Director: Hala Al Abdalla Running time: 66 ’ - Syria , 2008

Τρεις φωνές: ο Τζαμίλ Χατμάλ και η Σάρα Κέιν, που είναι και οι δυο τους απόντες κι έχουν φύγει από τον πλανήτη μας, και η Νταρίνα Αλ Τζουντί, που αντιστέκεται ακόμα. Και οι τρεις τους συνδέονται με κείμενα.

Και οι τρεις τους έχουν επιλέξει μια φόρμα καλλιτεχνικής έκφρασης στην αναζήτησή τους για ελευθερία. Μέσα από αυτή την ταινία, και μέσα από την προσπάθεια να σκιαγραφήσουμε μαζί τους αυτή την κυκλική σχέση μεταξύ: Ζωή, τόπος, εξορία/ φωνή, κείμενο, τέχνη/ τρέλα, αυτοκτονία, θάνατος/ θα συνειδητοποιήσουμε πως ο ίδιος αυτός κύκλος μπορεί να είναι το μονοπάτι που όλοι βαδίζουμε: Να πέσει κανείς, ή να μην πέσει;

Three voices: Jamil and Sarah both absent and left our planet. Darina is resisting. All three are linked to text. All three choose the artistic expression form in their bid for freedom.

Through the film, we try to draw the circle/relation amongst: Life, place, exile/ voice, text, art/ madness, suicide, death. We may realize that this circle may also be the path we all follow: To fall or not to fall?

Sunday September 6th 19:30
CONCERT at CONSERVATORY - Concert Yolla Khalife
Η τραγουδίστρια από το Λίβανο που συμμετέχει στη ταινία «Μην ξεχάσεις το κύμινο» σε τραγούδια από τη Μεσόγειο

Triage: Dr James Orbinski’s Humanitarian Dilemma a heart-wrenching journey at Kos International Filmfestival

Ο τέως πρόεδρος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και αποδέκτης του Νόμπελ Ειρήνης 1999, περιγράφει γλαφυρά στον θεατή την συγκινητική διαδρομή τουΟ Δρ Τζέιμς Ορμπίνσκι έγινε μάρτυρας της ανθρώπινης τρέλας, όταν λόγω της ιατρικής του ιδιότητας έζησε ιστορικές καταστροφές όπως η Γενοκτονία της Ρουάντα και ο λιμός στη Σομαλία. Στην ταινία αυτή, ο τέως πρόεδρος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και αποδέκτης του Νόμπελ Ειρήνης 1999, περιγράφει γλαφυρά στον θεατή την συγκινητική διαδρομή του, πίσω στην χώρα και στους ανθρώπους των οποίων η μάχη ζωής-θανάτου τον έχει στιγματίσει για πάντα.

Dr. James Orbinski has personally witnessed a world gone mad as a doctor during the Rwandan genocide, the Somali famine and other catastrophes. In Triage: Dr. James Orbinski’s Humanitarian Dilemma, the past president of Médecins Sans Frontières (MSF) takes the viewer on a heart-wrenching journey back to the land and people whose life-and-death struggle marked him forever.
Ο σκηνοθέτης για την ταινία του Συνάντησα πρώτη φορά τον Τζέιμς στη Ρουάντα το 2004. Ο Πήτερ Ρέιμοντ κι εγώ βρισκόμασταν εκεί για τα γυρίσματα μιας ταινίας με θέμα την Γενοκτονία της Ρουάντα κατά το 1994 και την επιστροφή του στρατηγού Ρομέο Νταλέρ για την 10η επετειακή τελετή. Όπως ο Νταλέρ, έτσι κι ο Τζέιμς βρισκόταν στη Ρουάντα κατά την Γενοκτονία ως Επικεφαλής της αποστολής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Όπως ο Νταλέρ, έτσι κι ο Τζέιμς αναπόφευκτα στιγματίστηκε από την εμπειρία του ως αυτόπτης μάρτυρας σε μια γενοκτονία στην οποία όλος ο έξω κόσμος γυρνούσε την πλάτη.

Director’s Statement
“I first met James in Rwanda in 2004. Peter Raymont and I were there making a film about the 1994 Rwandan genocide and General Romeo Dallaire’s return for the 10th anniversary commemoration.“Like Dallaire, James had been based in Rwanda during the genocide, as Head of Mission for Médecins Sans Frontières; and like Dallaire, the experience of witnessing genocide while the outside world turned a blind eye understandably haunted him.

Suicide Tourist or to Die with Dignity?? Τουριστας Αυτοκτονιας at Kos International Film Festival

Μέσα από τις προσωπικές ιστορίες τεσσάρων ζωών –και ενός θανάτου– ο Τουρίστας Αυτοκτονίας θα κάνει ένα αξέχαστο ταξίδι ανάμεσα σε, μια νόμιμα υποβοηθούμενη αυτοκτονία και την διαμάχη γύρω από το δικαίωμα ενός ανθρώπου να πεθάνει όταν και όπου επιλέξει. http://thesuicidetourist.com/blog/

Through the intimate stories of four lives – and one death – The Suicide Tourist http://thesuicidetourist.com/blog/ will take an unforgettable journey through a legal assisted suicide, and the controversy over a person’s right to die at a time and place of their own choosing.

Ο σκηνοθέτης για την ταινία του

Μέσα από τις δύο αυτές προσωπικές, επιβλητικές και ταυτόχρονα επίμαχες ιστορίες, θα κατανοήσουμε τις δύσκολες αποφάσεις που πήραν αυτά τα ζευγάρια. Επιλογές που και εμείς –ή οι φίλοι και συγγενείς μας– θα κληθούμε να κάνουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας. Ο Τουρίστας Αυτοκτονίας θα παρασύρει το κοινό σε ένα ταξίδι που θα μπορούσε μόνο να φανταστεί, αλλά δε θα καταφέρει να ξεχάσει.

Through these two intimate, compelling, and controversial stories, we will understand the difficult choices these couples have made; choices we, or our friends and family members, will be faced with at some point in our lives. The Suicide Tourist will take the audience on a journey they could only have imagined, and will not forget.

Ο Τζων Ζαρίτσκυ έχει τιμηθεί με περισσότερα από 30 βραβεία για τα ντοκιμαντέρ του. Οι ταινίες του έχουν διακριθεί σε καταξιωμένα κινηματογραφικά φεστιβάλ, ενώ τρεις από τις ταινίες του ήταν υποψήφιες για βραβείο Έμμυ. Τη χρονιά 1995-96, εργάστηκε ως καλλιτέχνης (artist-in-residence) στο τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Μπέρκλυ. Πριν ασχοληθεί με τον χώρο του κινηματογράφου εργάστηκε για επτά χρόνια σε εφημερίδα ως δημοσιογράφος ρεπόρτερ. Το 1970, με υποτροφία του ιδρύματος Φορντ, σπούδασε για έξι μήνες στο Κέντρο Δημοσιογραφίας της Ουάσινγκτον.

John Zaritsky has won more than 30 awards for his documentary films. Three of his films were nominated for Emmy Awards. In 1995-96, he was an artist-in-residence at the graduate school of journalism, University of California at Berkeley. Prior to entering the film business, Zaritsky worked as a newspaper reporter for seven years. In 1970, he received a Ford Foundation Fellowship to study at the Washington Journalism Center for six months.

http://www.healthfilmfestival.gr/modules/movies/ArticleViewFormBlankWindow.php?ArticleId=29&CategoryId=150&lang=en

Blind Loves Τυφλες Αγαπες at the Kos Intl Health Fim Festival

Η ταινία Τυφλές Αγάπες http://www.blindloves.com/ είναι ένα ντοκουμέντο για τον έρωτα μεταξύ τυφλών. Η αγάπη μπορεί να είναι τρυφερή, μπορεί να είναι τρελή, μπορεί όμως ενίοτε να είναι και τυφλή... Το να καταφέρεις να βρεις αυτό που ψάχνεις στη ζωή –ακόμα κι αν βλέπεις τέλεια– είναι κάτι πολύ δύσκολο. Πόσο δυσκολότερο όμως μπορεί να γίνει όταν είσαι τυφλός; Η “όραση” των τυφλών είναι συχνά καθαρή, αγνή και ουσιώδης, και μερικές φορές ευφυής –καταφέρνει να αποκαλύπτει άγνωστες διαστάσεις στο νόημα της ευτυχίας...

Ο σκηνοθέτης για την ταινία του

Το Τυφλές αγάπες περιγράφει τις διαφορετικές μορφές που μπορεί να πάρει ο έρωτας μεταξύ των τυφλών. Η αγάπη τους αποτελείται από μικρές λεπτομέρειες … Είναι κατά κάποιο τρόπο πιο λαμπερή, συναισθηματική… Πνευματική… Οι κεντρικοί χαρακτήρες αυτής της ταινίας είναι άνθρωποι που γεννήθηκαν τυφλοί. Έχουν μάθει να φτιάχνουν έναν δικό τους κόσμο, γεμάτο από μοναδικές και συγκεκριμένες εικόνες, αντιλήψεις και όνειρα.

Blind Loves is a film about love between blind people. Love can be soft, love can be silly, love can be blind at times... To find one´s place in this world is not an easy thing to do for people with good sight, but how much more difficult it can get for somobedy who is blind? The „view“ of blind persons is often pure and essential, and very often witty. It uncovers new dimensions of meaning of happiness.

Director’s Statement Blind Loves depicts different forms love can take between blind people. Their love consists of delicate details... It is somehow more vivid, emotional... Spiritual... Main characters in this film are people who were born blind. They have been creating a world of their own full of very unique and particular images, perceptions and dreams.

http://www.healthfilmfestival.gr/modules/movies/ArticleViewFormBlankWindow.php?ArticleId=15&CategoryId=150&lang=en

http://www.cineman.gr/content/view/351/62/lang,el/
Πόσο τυφλός είναι ο έρωτας; Blind loves
Ένα ποιητικό ντοκυμαντέρ για τον έρωτα μεταξύ τυφλών διδάσκει για την ευτυχία.
Η ταινία Blind Loves του Juraj Lehotský αφηγείται 4 διαφορετικές ιστορίες έρωτα ανάμεσα σε τυφλούς ανθρώπους στη Σλοβακία.Η μία μετά την άλλη ιστορία ξετυλίγουν τις ζωές ανθρώπων που το πρόβλημά τους δεν είναι τόσο η έλλειψη όρασης, όσο τα εμπόδια και οι προκαταλήψεις που τίθενται ανάμεσά τους.

Cineman: Juraj, καλωσήλθες στο Cineman.gr Η ταινία Blind loves έχει 4 ιστορίες (με θαυμάσια φωτογραφία) που αφορούν τυφλούς ή σχεδόν τυφλούς και τις σχέσεις τους. Πώς είχες την αρχική ιδέα, και ποια ήταν η έμπνευσή σου;

Juraj Lehotský: Στην αρχή ήθελα να γυρίσω μια ταινία μυθοπλασίας για μια τυφλή κοπέλα που μένει στα προάστια. Κάθε μέρα ταξιδεύει για τη δουλειά της... στο λεωφορείο συναντά έναν άνδρα που δεν μπορεί να δει, αλλά μόνο τον ακούει. Μερικές φορές τον αγγίζει στο πλήθος. Αυτή ήταν μια πρώτη ιδέα. Και το κύριο ερώτημά μου ήταν: "Πώς μπορεί μια τυφλή κοπέλα να ερωτευτεί; Πώς μπορεί να δει την αγάπη;" Κατόπιν βρήκα πραγματικούς τυφλούς, και μέσα από τις ζωές τους προσπάθησα να προσεγγίσω και να αναπτύξω το θέμα.

Cineman: Πόσο εύκολο ήταν για σένα να βρεις χρηματοδότηση για την ταινία, και ποιο ήταν το χειρότερο εμπόδιο στα γυρίσματα; Υπήρχε οικονομικό πρόβλημα, είχες πρόβλημα να βρεις τα κατάλληλα πρόσωπα;

J. L. Η ταινία είναι παραγωγή της εταιρείας Artileria και είχε την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού της Σλοβακίας. Είμαστε ευτυχείς που οι κατάλληλοι άνθρωποι κατανόησαν την ιδέα μας. Νομίζω ότι το σχέδιο ήταν καλά προετοιμασμένο, και πιστέψαμε σ' αυτό.Δεν είχαμε ιδιαίτερες δυσκολίες. Μερικές φορές ήμουν λίγο νευρικός για την μελλοντική εξέλιξη των πραγματικών ιστοριών. Είναι αβέβαιο πράγμα να γυρίζεις για την αγάπη... η ιστορία άλλαζε συχνά τη φορά της, και είμαστε αναγκασμένοι να αλλάξουμε το σενάριο. Εγώ και ο σεναριογράφος έπρεπε να προσαρμοζόμαστε σε όλες τις εξελίξεις από τους πρωταγωνιστές μας. Το γύρισμα της ταινίας ήταν συνέχεια υπό εξέλιξη, και μια μεγάλη έκπληξη. Αλλά για να βρούμε τα κατάλληλα πρόσωπα δεν υπήρχε ζήτημα χρημάτων, αλλά αισθημάτων. Ήταν σημαντικό να βρούμε πρόσωπα που να μάς δώσουν μια ιστορία, μια εντύπωση και το κατάλληλο συναίσθημα...

Cineman: Όταν παρακολουθείς την ταινία, έχεις την εντύπωση ότι το κύριο εμπόδιο που αντιμετωπίζουν οι ήρωες δεν είναι το γεγονός ότι είναι τυφλοί, αλλά το να είναι ευτυχισμένοι όπως κάθε άλλος άνθρωπος. Συμφωνείς μ' αυτό;

J. L. Έχει σχέση με την αγάπη, την ευτυχία. Μάς δείχνουν τι σημαίνει... η αγάπη και η ευτυχία.

Cineman: Κατόρθωσες ένα μεγάλο βαθμό οικειότητας με τους ηθοποιούς σου, παρότι γνώριζαν ότι η κάμερα κατέγραφε τις κινήσεις τους. Απαιτήθηκε αρκετή προετοιμασία; Έχεις τώρα νέα από αυτά τα πρόσωπα;

J. L. Αισθάνθηκα ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, αυθεντικοί και όμορφοι. Οι ζωές τους ενέπνευσαν εμένα και τον σεναριογράφο μου Marek Lescak να φτιάξουμε το σενάριο. Επομένως γύρισα τις πραγματικές τους ιστορίες.Η συνεργασία με τους τυφλούς πρωταγωνιστές ήταν αρκετά καλή. Συνειδητοποίησα ότι "έπαιζαν" αρκετά φυσικά.

Η ταινία είναι ντοκυμαντέρ αλλά η μορφή της είναι πολύ κοντά σε ταινία μυθοπλασίας. Ανακατασκευάσαμε την ταινία με βάση την παρατήρηση της ζωής τους.

Cineman: Πιστεύεις ότι αυτή η ταινία έχει μεταβάλει την αντίληψη για τους τυφλούς ανθρώπους, αλλά και την κατάσταση που αντιμετωπίζουν στην Σλοβακία;

J. L. Νομίζω ότι η ταινία απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους... είναι ο τρόπος που μπορούμε να αντιληφθούμε την ευτυχία. Σχετίζεται με πραγματικές ιστορίες, συναισθήματα και επιθυμίες. Στη διάρκεια των γυρισμάτων ξέχασα τελείως ότι ήταν τυφλοί και συνειδητοποίησα ότι έχουν όνειρα σαν κι εμάς. Μπορούμε να δούμε στη ζωή τους αρκετά "μικρά πράγματα" που τους κάνουν ευτυχισμένους. Αυτοί οι άνθρωποι μάς εμπνέουν.

Cineman: Συμμετείχες στο 15νθήμερο Σκηνοθετών στο Φεστιβάλ των Καννών. Ποια ήταν η εμπειρία σου;

J. L. Το 15νθημερο των Σκηνοθετών στις Κάννες μού έδωσε πολύ μεγάλη ενέργεια για μια νέα ταινία. Στις Κάννες συνειδητοποίησα ότι η ταινία άρεσε στο κοινό. Το διεθνές κοινό είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση για έναν κινηματογραφιστή. Οι άνθρωποι με κατανόησαν, η ταινία τους άρεσε... ήταν μεγάλη ικανοποίηση.

Cineman: Κάποια νέα σχέδια;

J. L. Ετοιμάζουμε μια ταινία για τον έρωτα μιας κοπέλας... Ακόμη είναι πολύ νωρίς να μιλήσω γι' αυτό.

Cineman: Juraj, ευχαριστούμε για τη συνομιλία στο Cineman.gr. Καλή επιτυχία σε όλα τα σχέδιά σου.Η ταινία Blind Loves προβάλλεται στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του 1ου Διεθνούς Φεστιβάλ Υγείας (Κως, Σεπτ. 1-6).

Εϊλον Νουφαρ, Eylon Νuphar one of the creators of Mayumana at Kos International Health Film festival

Διάφανος Χρόνος
Transparent Time Director: Gali Meiri Running time: 51 ’ - Israel , 2008
Director: Gali Meiri _ galimeiri@gmail.com _ http://www.transparent-time.com/ CONTACT: WORLD SALES: Michael Treves - JMT Films Distribution _ jmtreves@012.net.il _ http://www.JMTFilms.com/document.htm#transparenttime

Σε ηλικία 33 ετών η Εϊλον Νουφαρ, συνδημιουργός και ιδρυτής του παγκοσμίου φήμης θιάσου Μαγιουμανά, βρίσκεται στο αποκορύφωμα της καριέρας της. Μια μέρα κατά τη διάρκεια μιας ευρωπαϊκής περιοδείας, η Εϊλον λαμβάνει ένα δυσάρεστο μήνυμα: οι εξετάσεις μαστογραφίας που είχε κάνει έδειξαν έναν ύποπτο όγκο στο στήθος. Η Eϊλον βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπη με μια θύελλα προβλημάτων στη μάχη της με τον καρκίνο του μαστού.

At the age of 33, Eylon Nuphar, co-creator and founder of Mayumana the world-renowned performance group, is at the peak of her career. One day, in the middle of a European tour, Eylon gets a distressing message: The mammogram that she had taken revealed a suspicious lump in her breast; she finds herself facing a whirlwind of challenges while fighting breast cancer.

http://www.healthfilmfestival.gr/modules/movies/ArticleViewFormBlankWindow.php?ArticleId=86&CategoryId=151&lang=en

Σκηνοθεσία: Gali Meiri
Διάρκεια: 51 ’ - Ισραήλ , 2008
Η Γκαλί Μεϊρί γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ το 1974. Ως φυσιοθεραπεύτρια, δεν είχε σκεφτεί ποτέ να ασχοληθεί με ντοκυμαντέρς. Η συνάντησή της με τους ανθρώπους του Ιτακάρ στη Βραζιλία, έδωσε στη ζωή της νέα κατεύθυνση. Από τότε, παράγει και σκηνοθετεί ντοκυμαντέρς και τηλεοπτικά προγράμματα σε όλο τον κόσμο. Παράλληλα, ολοκληρώνει το μεταπτυχιακό της Κινηματογράφος & Τηλεόραση στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ.
Σκηνοθεσία: Gali Meiri
Μοντάζ: Rivka Yogev, Noam Weissman, Sitri Metcalf
Gali Meiri was born in Jerusalem in 1974. As a physiotherapist, she never thought of documentaries. Her encounter with the people of Itacare, Brazil, had made her change her direction in life. Ever since, she is producing and directing documentaries and programs for televisions around the world. She is completing her studies, MA, Cinema and Television, Tel Aviv University.

young Freud in Gaza Ο δόκτωρ Φρόιντ στη Γάζα

Διαβαστε πιο κατω τη συνεντευξη του σκηνοθετη απο τη σημερινη Ελευθεροτυπία
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=72848
οι αλλες ταινιες του Φεστιβαλ http://www.healthfilmfestival.gr/



Life has been difficult for Palestinians under Israeli Occupation in the Gaza Strip since the Six Day War in 1967. Since the January 2006 electoral victory of Hamas and the blockade of Gaza's border by Israel, with unemployment soaring to 60% and food, water and medicine in short supply, the psychological needs of its traumatized population have never been greater. Professional psychologists, however, are in desperately short supply.

YOUNG FREUD IN GAZA profiles Ayed, a young psychotherapist for the Palestinian Authority's Clinic for Mental Health, and shows his consultations with a variety of patients, both male and female, adults and children, in his office and during house calls, providing therapy or prescribing medication for depression, stress, anxiety attacks and suicidal tendencies.
Filmed during 2006-2008, against the violent backdrop of armed clashes between Hamas and Fatah factions, Israeli missile attacks and the constant overhead presence of a surveillance dirigible, the film shows Ayed training young wives and mothers in deep-breathing exercises to calm anxiety, counseling maimed Hamas and Fatah militants in meditation techniques, and leading children in group therapy sessions in which they discuss their reaction to the death of siblings and draw pictures to cope with their emotions.
YOUNG FREUD IN GAZA also shows Ayed at home, relating to his parents and other family members and friends, in the process revealing that this young mental-health doctor is struggling with some personal issues of his own, including serious doubts that he is able to help his patients. As he acknowledges, "Gaza needs a million psychologists."
“A very touching new documentary... one of the most interesting films I have ever seen about a contemporary psychologist... Hopefully, all psychotherapists, patients, etc. will be able to see this excellent, sympathetic film.” —The Charleston Gazette"
Arresting... a fair-minded, intimately probing documentary... there's no question that the very definition of psychotherapy means something different under occupation."—Ella Taylor, The Village Voice"The filmmakers convey a very intimate portrait of the devastating impact of the Palestinian-Israeli conflict."—New York Jewish Film Festival"Excellent... switches between laughter and grief."—www.Filmkommentaren.dk
2009 New York Jewish Film Festival
2008 International Documentary Film Festival Amsterdam
2008 Middle East International Film Festival Dubai
2008 Nordisk Panorama Film Festival



Έντυπη Έκδοση Επτά, Σάββατο 15 Αυγούστου 2009
Ο δόκτωρ Φρόιντ στη Γάζα
Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ (venardu@enet.gr)
Μπαίνοντας για λίγο στον κόσμο του 27χρονου Αγιέντ, του μοναδικού εν ενεργεία ψυχολόγου στη βόρεια Γάζα, σκέφτεσαι πως τα ψυχολογικά προβλήματα των επαναπαυμένων δυτικών κοινωνιών μοιάζουν σχεδόν πολυτέλεια.
Κάθε μέρα, με την ιατρική του τσάντα ανά χείρας, ο νεαρός θεραπευτής που εργάζεται για την Κλινική της Ψυχικής Υγείας της Παλαιστινιακής Αρχής, κάνει κατ' οίκον επισκέψεις σε πρώην μαχητές της Χαμάς, σε γυναίκες και σε παιδιά. Κάποια απ' αυτά έχουν δει με τα μάτια τους δικούς τους να διαμελίζονται.
Επί δύο χρόνια (2006-2008) τη δράση τον Αγιέντ παρακολουθούσε η κάμερα του σουηδού ντοκιμαντερίστα Πίο Χόλμκιστ, και της γεννημένης στη Βηρυτό συντρόφου του Σούζαν Καρνταλιάν. Η ταινία, με τον τίτλο «Ο νεαρός Φρόιντ στη Γάζα», θα προβληθεί στο πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κω για θέματα υγείας «Ιπποκράτης» (1-6/9) με καλλιτεχνική διευθύντρια τη Λουκία Ρικάκη. Πρόκειται για το μοναδικό φεστιβάλ στον κόσμο με αυτήν τη θεματολογία και το πρόγραμμά του περιλαμβάνει μέχρι και εκλαϊκευμένες διαλέξεις για την πρόληψη.
«Κάποια στιγμή», λέει ο Αγιέντ στους δύο σκηνοθέτες, «ύστερα από μια βομβιστική επίθεση, άκουσα ένα 13χρονο κορίτσι να λέει στις ειδήσεις: "Η μαμά μου νεκρή. Ο μπαμπάς μου νεκρός. Η αδελφή μου νεκρή. Η γιαγιά μου, νεκρή. Βοηθήστε με!" Συνειδητοποίησα πως ήμουν ο μόνος που θα μπορούσα να της προσφέρω κάποια ανακούφιση».
Τρέχουν επί τόπου
«Θορυβημένος με όλα αυτά», μας είπε ο σκηνοθέτης, «ο Αγιέντ δημιούργησε μια ομάδα εκτάκτου ανάγκης που επεμβαίνει σε ανάλογα περιστατικά. Στην πορεία κατάφερε να εκπαιδεύσει τρεις τέσσερις ακόμα ψυχολόγους που σήμερα καλύπτουν -στο βαθμό που μπορούν- τις ανάγκες της περιοχής. Γιατί, στην Παλαιστίνη το θέμα δεν είναι να κοιτάς τη βολή σου, να κάθεσαι στο γραφειάκι σου και να περιμένεις να σου έρθει ο ασθενής, αλλά να τρέχεις επί τόπου, εκεί που σε χρειάζονται».
«Στην πραγματικότητα η Γάζα χρειάζεται ένα εκατομμύριο ψυχολόγους» λέει με πίκρα ο Αγιέντ, που παρά τη δυστυχία που τον περιβάλλει διατηρεί τη θετική του σκέψη. Στην ταινία, άλλωστε, παίρνουμε και μια ιδέα για τη δική του ζωή: τις πιέσεις που του ασκούν οι γονείς του να παντρευτεί, την προτίμησή του για έναν πιο μοντέρνο τύπο γυναίκας όπως η αδελφή του, τους ενδοιασμούς του για τον γάμο και την οικογένεια -ιδιαίτερα σε έναν τόπο όπως η Παλαιστίνη.
Γνωρίζονταν από παλιά


Ενας από τους λόγους που ο νεαρός γιατρός ανοίχτηκε στον σουηδό σκηνοθέτη είναι πως τον γνώριζε από τριών χρόνων. «Οι γονείς του ήταν οι βασικοί χαρακτήρες ενός ντοκιμαντέρ που είχα γυρίσει το 1982 με τίτλο "Το γκέτο της Γάζας". Είχαμε κρατήσει επαφή».
Καθώς η κάμερα παρακολουθεί σε βάθος χρόνου τις επισκέψεις του Αγιέντ, οι εξελίξεις τρέχουν: βομβαρδισμοί από τους Ισραηλινούς, εμπάργκο στη Γάζα, εκλογές που αναδεικνύουν τη Χαμάς στην εξουσία, βίαιες συμπλοκές μεταξύ Φατάχ και Χαμάς. Αλλά και μια έκδηλη συντηρητικοποίηση στην κοινωνία της Παλαιστίνης που μοιάζει να εξισλαμικοποιείται ραγδαία.
Το επιβεβαιώνει και ο Π. Χόλμκιστ. «Πριν από 20 χρόνια, επί Αραφάτ, το κλίμα ήταν πολύ πιο φιλελεύθερο. Οι γυναίκες δεν ήταν καλυμμένες, οι άνθρωποι μιλούσαν πιο ελεύθερα. Σήμερα είναι θλιβερό. Ευθύνες έχει και η Φάταχ και η Χαμάς. Μετά τον Αραφάτ, οι ηγέτες της Φατάχ ήρθαν από άλλες χώρες. Δεν ήταν γεννημένοι στην Παλαιστίνη και κάποιοι από αυτούς ήταν διεφθαρμένοι και καθόλου δημοφιλείς. Η Χαμάς πάλι έδειξε ένα δραστήριο κοινωνικό πρόσωπο, ανέπτυξε ένα κοινωνικό πρόγραμμα για να δείξει πως το Ισλάμ είναι ο δρόμος...».
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση μιας ασθενούς του Αγιέντ: η κοπέλα φοράει μπούργκα. Είναι ο γιατρός της κι όμως μέχρι τέλους δεν βλέπει παρά τα μάτια της. Η κοπέλα έχασε τον αρραβωνιαστικό της όταν ένα αυτοκίνητο έπεσε πάνω τους. Πιάνοντας τον σφυγμό του δεν ένιωσε τίποτε, και αυτή η εικόνα συνεχίζει να τη στοιχειώνει. Η νεαρή Παλαιστίνια έχει καταφύγει στη θρησκεία. Μάταια ο πατέρας της την παρακαλά να ζήσει, να δουλέψει. Το καταφύγιό της είναι πλέον το τζαμί και, όταν ο Αγιέντ την παροτρύνει να σπουδάσει, εκείνη του απαντάει: «Δεν μου μοιάζει σωστό να βλέπω γυναίκες στο πανεπιστήμιο». Παρ' όλ' αυτά αναγνωρίζει τη βοήθειά του: «Μου έσωσες τη ζωή», του λέει. «Δεν ξέρεις πόσα βράδια πέρασα σκεπτόμενη πώς θα αυτοκτονήσω...».
Η κάμερα παρακολουθεί διακριτικά τις συνεδρίες του νεαρού «Φρόιντ» με ετερόκλητους ανθρώπους. Ανάμεσά τους, μια σκελετωμένη έφηβη που έχοντας δει, παιδί ακόμα, ένα νεκρό παιδάκι στο σχολείο της, πάσχει από χρόνια ανορεξία. Ο Αγιέντ έχει να αντιμετωπίσει και τους συντηρητικούς γονείς της που αφήνουν στον ίδιο την πρωτοβουλία των συναντήσεών τους, και «φλερτάρουν» με τον τοπικό ιμάμη, που θεωρούν πως θα λύσει καλύτερα το πρόβλημα της κόρης τους. Σκέφτονται μάλιστα να της κάνουν πλαστική για να βελτιώσουν την απωθητική εικόνα που παρουσιάζει το αποστεωμένο πρόσωπό της. Ο ίδιος διαφωνεί.
Σε γενικές γραμμές ο Αγιέντ διατηρεί για τον εαυτό του τον ρόλο ενός ψύχραιμου εξομολογητή που παρεμβαίνει διακριτικά. Στις περιπτώσεις των νεαρών γυναικών, όπως αποκαλύπτει ο σκηνοθέτης, δεν έχει καν την ευκαιρία να μείνει μόνος μαζί τους -οι γονείς είναι πάντα παρόντες, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις έχει να αντιμετωπίσει και σκληροπυρηνικούς νεοφώτιστους ισλαμιστές αδερφούς που δείχνουν απαξίωση στη δουλειά του: «Ο Θεός θα τη γιάνει. Ολοι οι γιατροί είναι ψεύτες»...
Ανάμεσα στους ασθενείς του και δύο «βετεράνοι» της Χαμάς που σε μια σύρραξη με τους Ισραηλινούς έχασαν τα πόδια τους. «Είμαι μαχητής ενάντια στους Ισραηλινούς και το πλήρωσα», του λέει περήφανα ο ένας. Δεν μοιάζουν ιδιαίτερα συνεργάσιμοι. Οταν τους λέει πως θα διαλέξει ν' ακούσουν μια χαλαρωτική μουσική, τού απαντούν κοφτά, πως εκείνοι ακούνε μόνο την απαγγελία του Κορανίου. Ο Αγιέντ, απρόθυμα, συναινεί. «Κλείστε τα μάτια σας. Πάρτε βαθιά ανάσα». Παύση. «Τώρα ανοίξτε τα. Πώς νιώθετε;». «Κολυμπούσα στον παράδεισο με φίλους μάρτυρες», του απαντά με ένα βλέμμα αγαλλίασης ο ένας...
Αθώοι στη μάχη
«Μας πήρε έναν χρόνο να τους πείσουμε να μας αφήσουν να κινηματογραφήσουμε τις συναντήσεις τους. Γενικά, η Χαμάς δεν παραδέχεται ανοιχτά πως οι άνθρωποί της έχουν ανάγκη ψυχολογικής υποστήριξης», εξηγεί ο Π. Χόλμκιστ.
Ενας άλλος ασθενής του, με ένα βαθούλωμα στο κρανίο, κόντεψε να πεθάνει από μια σύγκρουση, μετά από καταδίωξη της ισραηλινής αστυνομίας. Οπως παραδέχεται ύστερα από αρκετές συνεδρίες, όταν ζούσε στο Ισραήλ, έκλεβε αυτοκίνητα και πουλούσε ναρκωτικά, μέχρις ότου «γνώρισα κάποιον στη Δυτική Οχθη. Μια πολιτική οργάνωση με πλήρωσε να παραλάβω ένα αυτοκίνητο και να το παρκάρω έξω από μια ισραηλινή ντίσκο». Οι προθέσεις τους ήταν προφανείς... Οι Ισραηλινοί όμως τον πρόλαβαν.
-Πώς νιώθεις γι' αυτό σήμερα;
«Νιώθω πως ήταν μια καταστροφή. Δεν μετανιώνω. Αλλά συνειδητοποιώ πως αθώοι άνθρωποι θα σκοτώνονταν. Ο προφήτης μάς λέει: μην σκοτώνετε παιδιά, γυναίκες, γέρους, μην κόβετε δένδρα. Πήγαινε και πολέμα τον στρατό, όχι αθώους πολίτες! Ευχαριστώ τον Θεό που αυτή η επιχείρηση απέτυχε».
Οι ομαδικές συνεδρίες του Αγιέντ με παιδιά-θύματα επιθέσεων είναι οι πιο συγκλονιστικές: όλα έχουν χάσει κάποιον δικό τους. Κάποια μπροστά στα μάτια τους. Μια 14χρονη ορφανή κοπελίτσα καλείται να μεγαλώσει όλα της τα αδέλφια. Οι επιζώντες άντρες της οικογένειας το θεωρούν αυτονόητο...
Ενα όμορφο κοριτσάκι με τσαντόρ λέει στον ψυχολόγο: «Ο ξάδερφός μου ήταν μάρτυρας. Χτυπήθηκε στο κεφάλι και τα μυαλά του σκορπίστηκαν. Ηταν σε αποστολή αυτοκτονίας. Το μάθαμε στις βραδινές ειδήσεις».
«Μια φορά είδα στον ύπνο μου ένα τανκ να περνάει από πάνω μου», λέει ένα άλλο.
Στις ζωγραφιές τους τα θέματα επαναλαμβάνονται: αεροπλάνα, τανκς, βομβιστικές επιθέσεις, πεσμένα δέντρα. Σχεδιάζουν τους εαυτούς τους να δέχονται επίθεση ή να ρίχνουν πέτρες σε αεροπλάνα...
«Αυτές οι συναντήσεις με τα παιδιά θα μου μείνουν αξέχαστες», λέει ο σκηνοθέτης στο «7». «Ηταν τόσο προφανής η ανάγκη τους γι' αυτήν την επικοινωνία. Μιλούσαν με αφοπλιστικό τρόπο και με απίστευτες λεπτομέρειες για όσα συνέβησαν».
Ο καιρός περνά. Η κοπέλα με την μπούργκα τελικά βρίσκει γαμπρό.
«Ο σύζυγός μου επιθυμεί να διακόψουμε τις συνεδρίες μας», λέει στον Αγιέντ, ευχαριστώντας τον από καρδιάς. «Θα ήθελα πολύ να σας δείξω τις φωτογραφίες του γάμου μας, αλλά η κοινωνία δεν μου το επιτρέπει, καθώς δεν είμαι καλυμμένη με τον ισλαμικό τρόπο. Ο Θεός να σας ευλογεί».
Συνεχίζουν οι μαθητές του
Προς το τέλος της ταινίας, στο μυαλό του ψυχολόγου, που είναι φανερά προβληματισμένος με την κατάσταση στη χώρα του, γεννιούνται αμφιβολίες: «Πόσο μπορώ πραγματικά να βοηθήσω το λαό μου, όταν εγώ ο ίδιος μετά βίας βοηθώ τον εαυτό μου;».
Το Νοέμβριο βρέθηκε στη Σουηδία για την πρεμιέρα της ταινίας. Ομως δεν κατάφερε να επιστρέψει στην Παλαιστίνη. Οπως μας είπε ο Π. Χόλμκιστ, «ο μόνος τρόπος για να γυρίσεις πίσω, δεδομένου πως από το Ισραήλ απαγορεύεται, είναι από την Αίγυπτο. Τα σύνορα όμως μένουν κλειστά για μήνες και πρέπει να πληρώσεις τεράστια ποσά. Είναι φοβερό».
Ο Αγιέντ, που είχε αντιμετωπίσει και παλιότερα το ίδιο πρόβλημα, συνεχίζει τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη Νορβηγία, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να επιστρέψει. Οι ασθενείς του τον περιμένουν. Ομως δεν εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους. Τον νεαρό Φρόιντ αντικαθιστούν οι ψυχολόγοι που ο ίδιος εκπαίδευσε... *